¡Hay n'as ribeiras verdes, hay n'as risoñas prayas
e n'os penedos ásperos d'o noso inmenso mar,
fadas d'extraño nome, d'encantos non sabidos
que sô con nós comparten seu prácido folgar!
Hay antr'a sombr'amante d'as nosas carballeiras,
e d'as curtiñas frescas no vívido esprendor,
e n'ò romor d'as fontes espritos cariñosos
que sô ôs qu'aquí neceron lles dan falas d'amor.
Y hay n'as montañas nosas, e n'estes nosos ceos
en canto aquí ten vida, en canto aquí ten ser,
côres de brilo soave, de trasparencia húmida,
de vaguedad'incerta, qu'a nos sô da pracer.
"FOLLAS NOVAS" Rosalía de Castro